آذر رجبی: میزان افزایش گازهای گلخانه ای و افزایش شهر نشینی و وجود کارخانجات صنعتی در شهرها و یا اطراف شهرها منجر به افزایش سطح آلایندگی در شهرها شده و همین امر زندگی را برای ساکنان شهرها از جمله کسانی که مجبور به زندگی در شهرها هستند سخت و دشوارساخته؛ مدتی است در دنیا با وجود همین نگرانیها صحبت از ایجاد شهرهایی است که سازگار با محیط زیست هستند و اینکه این طرح تا کی و تا کجا می تواند پاسخگوی نیاز بشر باشد خبرنگار دیباچه را بر آن داشت تا در این خصوص با کارشناس برنامه ریزی شهری به بحث و گفتگو بنشیند.
دکتر غلامرضا لطیفی عضو هیات علمی دانشگاه علامه و کارشناس برنامه ریزی شهری در گفتگو با خبرنگار دیباچه پیرامون ویژگی شهرهای سازگار با محیط زیست گفت: اولین جرقه و استارت شهرهای سازگار با محیط زیست در کنفرانس استکهلم سوئد در سال ۱۹۷۲ زده می شود و بحثی است که در قالب توسعه پایدار و سوراخ شدن لایه ازن مطرح شد که همه دست به دست یکدیگر داد تا استارت شهرهای سازگار با محیط زیست زده شود.
لطیفی تصریح کرد: توسعه پایدار و سوراخ شدن لایه ازن نگرانی های جهان را برانگیخت لذا به دنبال آن نظریه‌ای در قالب شهر سالم به وسیله دوئل مطرح شد و بلافاصله در کشورهای مختلف سعی شد که این ویژگی دنبال شود. همان طور که مشخص است کشور ایران با شهرهای سازگار با محیط زیست فاصله زیادی دارد از طرفی گرم شدن کره زمین و نیز وجودآلاینده های محیط زیستی که عمدتا در خود شهرها تولید می شوند و بیانیه‌های جهانی که تدوین می شود همگی به دنبال این هستند که از بالا رفتن سطح نگه داشت آلاینده از سطحی که وجود دارد جلوگیری شده و در سطح پایینی قرار دهند.
وی ادامه داد: پیش بینی شده تا سال ۲۰۵۰ میلادی حدود ۳۰ سال دیگر ۱۰ هزار شهر در جهان متحد خواهند شد تا بتوانند شهرهاشان را سازگار با محیط زیست کنند و عمدتا در بیانیه‌ها و توافق نامه‌هایی که میان آنها مطرح می شود که عمده ترین آن توافق و پیمان کیوتو است، حدود ۶ گاز گلخانه ای را باید بتوانند در شهرهایشان کاهش دهند.
این کارشناس برنامه ریزی شهری در ادامه تاکید کرد: عمده این گازهای گلخانه‌ای که شامل کربن، متان و نیتروژن و مونواکسید و هیدروفلور کربنها و پروفلئور کربنها و اگزافلروئید است، عامل ایجاد آلاینده های شهری هستند که می توانند باعث افزایش بیماریهای ریوی و انواع سرطان ها شود علاوه بر آن، این گازها می توانند بر سیستم اعصاب ساکنان شهرها اثر بگذارند .
لطیفی در ادامه افزود: کشورهایی که در قرن بیستم در پیمان « کیوتو » قرار گرفتند متعهد شدند که بتوانند به طور سالیانه ۵ درصد از خروجی گازهای گلخانه ای خود را کاهش دهند و البته بسیاری از کشورها این پیمان را دنبال می کنند و یکی از کشورهایی که این پیمان را زیر پا گذاشت و عمل نکرد خود آمریکا بود که در واقع در دوره جدید از این پیمان نیز خارج شد؛بیشتر شهرها و کشورهای پیشرفته تر بودند که از طریق فیلتریزاسیون و از طریق در نظر گرفتن سطح آلایندگی آلاینده را کاهش دهند اما کشورهایی که رو به توسعه و سمی شدن می روند میزان آلایندگی آنها در سطح بسیار بالایی قرار دارد.
استاد دانشگاه علامه درادامه در پاسخ به اینکه کشور ایران چه میزان تا رسیدن به شهرهای سازگار با محیط زیست فاصله دارد،تاکید کرد: البته عدد نمی توان گفت اما طبیعتا کشور ایران با سطح معیارهای محیط زیستی فاصله زیادی دارد چرا که یکی از ویژگی هایی که در نظام شهری ایران وجود دارد این است که هنوز سیستم های حمل و عمومی کشور کاملا عمومیت پیدا نکرده و اکثر افراد و ساکنان شهر ترجیحشان بر این است که از وسایل حمل و نقل شخصی استفاده کنند.
وی ادامه داد: بسیاری از سوخت های کشور خود باعث ایجاد آلایندگی هستند و باعث آلوده شدن محیط می شوند سوخت کارخانجات و انرژیهایی که در مصارف خانگی استفاده می شود ومجموع اینها به علاوه گرم شدن کره زمین و لایه‌های زمین باعث تشدید این امر می شود، از طرفی در کشور ایران که در منطقه‌ای خشک و کم آب قرار گرفته سیاست های محیط زیستی می بایست منطبق با شرایط محیط زیستی مناطق کشور باشد تا بتواند از این ویژگی ها در قالب مزیت نسبی استفاده کند.
لطیفی در پاسخ به سوال خبرنگار پیرامون اینکه چند سال طول می کشد تا این شرایط فراهم شود،گفت: بستگی دارد به برنامه ریزی ای که در کشور انجام می گیرد و شرایطی که در واقع می تواند در نظام جهانی و پیمان کیوتو با کشورها متحد شود؛ اگر ایران مانند سایر کشورها بتواند تا سال ۲۰۵۰ یعنی ۳۰ سال آینده طبق این پیمان سهم گازهای گلخانه‌ای در کشور را کاهش دهد و اگر در نظام برنامه ریزی شهری اراده جدی برای این امر وجود داشته باشد می توان گفت عمده کلانشهرهای ایران تا سال ۲۰۵۰ یعنی به آن لایه‌ها و سطوح مورد نظر دست خواهند یافت.
این کارشناس شهری با اشاره به اینکه اقداماتی نیز در مدیریت شهری صورت گرفته است، خاطر نشان ساخت: در کلان شهرها اقداماتی در دستور کار قرار گرفته و این طرح کاری بین رشته‌ای است چرا که هم هماهنگی بین شهرداری ها نیاز است و هم هماهنگی بین محیط زیست و در واقع وزارت نیرو و وزارت نفت و مجموعه ارگان ها و سازمان‌هایی که به نوعی اثر گذارند در یک میثاق ملی باید متحد شوند تا بتوانند میزان آلاینده‌ها را در کشور کاهش دهند .
انتهای پیام/
